*بسم الله الرحمن الرحیم
الحمدلله رب العالمین
اللهم صل علی محمد و آل محمد*
زندگی انسان به ظاهر در زمین است ولی بُن و اساس و پایه‌های مستحکم آن در آسمان است.
به همین دلیل انسان آنقدر که آسمانی است، زمینی نیست.
آنچه اتصال انسان با آسمان را پس از خلق شدن ایجاد می‌کند *"رزق"* نامیده می‌شود.
رزق هر آن چیزی است که از آسمان نازل می‌شود و جلوه‌ای از حیات را برای انسان متجلی می‌سازد.
نزول رزق مانند نزول آب از آسمان در مرتبه بالا به گونه‌ای و در مرتبه پایین به شکلی دیگر است.
این انعطاف در حضور متنوع در مراتب است که آن را به عنوان سبب اتصال زمین با آسمان کرده است.
پیام رزق به انسان، پیام رهایی از تعلقات زمینی و احساس تعلق به مقام قدسی آسمان است. اگر کسی به این پیام بی‌اعتنا باشد یا آن را نشنود، رابطه خود با آسمان را قطع‌شده می‌بیند و در زمین به جستجوی لذت و کامیابی می‌گردد. و لذت‌های دنیا نه او را سیراب می‌کند و نه کامیاب!
خاصیت رزق، دلبند کردن انسان با مفاهیم حقیقی و حقایق است.
در این صورت، با تناول هر رزقی تعلقی زمینی از فرد برداشته می‌شود و محبتی آسمانی در او می‌نشیند و رفته‌رفته قلب کانون محبت حقایق می‌گردد و فرد را *آیة‌الله* می‌کند.
۱۱ آبان ۱۴۰۱
#رزق
#آیة.الله
#دستنوشته_استاد_احمدرضا_اخوّت