شلختگی

آمریکا، دشمن درجه یک مردم ایران که خونشون رو با تحریم تو شیشه کرده نه که رگشونو با تحریم زده، یه نظام زنده و پویاست. او موفق شده علی رغم دشمنی دیرینه اش، با ایرانیها و جهان سومی ها و به طور کلی بشریت، مردم رو مشتاق خودش بکنه.‌مردم ما لاتاری ثبت نام می کنند تا با اشتیاقی که مومنین به بهشت دارند یا حتی اشتیاقی جدی تر، شهروند این کشور بشوند. این پیروزی است.

 

در مقابل ایران شلختگی وصف ناپذیری را تجربه می کند.

 

چند روز پیش، توی محله ما که جنوب شهر تهرانه چند اتوبوس افغانستانی را اخراج کرده اند. تره بار به بهانه نداشتن کارگر میوه را گران کرده . نتانیاهو مرتب تکرار می کنه آماده حمله به ایرانیم

 

تکفیری های افغانستان به الجولانی چشمک می زنند. و ما در تنور اختلاف با میلیونها مهاجر افغانی دقیقا حالا می دمیم...

 

کی به کیه؟ چقدر دقیق به سمت فاجعه میریم...؟

 

برای خودمان چند میلیون بمب ساعتی افغانستانی کوک می کنیم با این نوع اخراج و ده ها برابرش بمب نارضایتی ناشی از بی سامانی سامانه هایی که به زور بازو و عرق جبین افغانستانیها می چرخیده.

 

این نوع از هرج و مرج قطعا منجر به زوال می شود.حالا اقتصادی که هزاران ثروتش داره می گنده تا دلار، سرباز لات آمریکایی با چکمه هاش بتازونه و تمام طبقه های حقوق بگیر رو له بکنه و به تبع اونها طبقات دیگه هم به زیر کشیده بشن، که خودش یه داستان جداست. دوازده سال از تصویب تحریمها در سنای آمریکا می گذره، مجلس این کشور چه تدارکی برای مقابله با این جنگ دیده؟ تحریمهای مالی دقیقا مثل قانقاریا عمل می کنند چرا سیستم ایمنی این کشور چاره ای براشون نمی کنه؟

چرا باید کشوری با بیش از یک درصد جمعیت دنیا این همه علاف فروش نفت و دربدر پول بین المللی باشه؟ چرا سیستم مالیات کشور ما رو نمی چرخونه؟ 

واقعیت اینه که این کشور یک ارگانیسم زنده نیست.

آینده ای برای این کشور شلوغ و شلخته و بی صاحب که نور چشم و خون قلبم است نمی بینم.

جامعه پیشرفته مرتب از نظر تب و فشارخون و اوضاع روانی، سنجیده میشه، وزارت اطلاعات ما عمده فعالیتش خنثی کردن تحرکات خراب کارانه است. مرکز افکارسنجی و روان سنجی و جامعه سنجی خوب کار نمی کنه. جنبشها در ایران خوب پیش بینی نمیشن. چیزی به اسم اعتراض مدنی مسیل و مجرای امن نداره و لاجرم به اغتشاش و آشوب کشیده میشه. کشور روی بمبه و هر ننه قمری اینو حس می کنه. اما به وضوح می بینی که مدیریت واحد، حساسیت واحد و هوش واحدی بر این جامعه نظارت و کنترل نداره. دست چپ و راست حتی در بحرانی ترین شرایط با هم هماهنگ نیست.

چنین کشوری با سوریه مو نمی زنه.

بعنوان یه آدم شنگول و خوش خیال ده سال بیشتر نمی بینم تا فروپاشی این کشور.

 

اما خبر بد اینه که یک فروپاشی اجتماعی سیاسی این کشور رو دویست سال به عقب برمی گردونه....به اون زمانی که نادرشاه یه طرف کشورو گرفته بود زند وکیل و دار و دسته اش یه طرف، صفوی و باقیمانده هاش یه طرف......

هیعی