بهشت شما چطور جایی است

وصف بهشت در اینکه چه دارد و چه باصفاست یک چیز است. اما آی می چسبد که بگویند بهشت چه چیزهایی ندارد. مثلا شکست عشقی ندارد. دستشوئی ندارد. جنگ و نسل کشی ندارد.

از فوکو( میشل) چیزکی خواندم درباره رویای ایرانی. انگار با انقلاب ۵۷ ارتباط خوبی برقرار کرده بود و به ویژه این را می ستود که ایرانیها در این انقلاب، بهتر از سایر  انقلابهای تجربه شده دنیا می دانند که چه می خواهند.

این سالهای ورشکستگی اقتصادی در ایران که  چیزهای غیر اقتصادی مان (رویای آزادی و اراده ی استقلال)  را هم به محاق می برد، دم زدن از پیروزی بهمن ۵۷ کار ساده ای نیست. 

اما یک چیز، هنوز خوب آسان است. مشت کوبیدن توی دهن دنیایی که رئیسش با هر که می خواهد آزاد و مستقل باشد، ظالمانه برخورد می کند.

ما همتش را یا شاید حمیتش را نداریم که علیه او انقلاب کنیم ولی خوب می دانیم که نمی خواهیمش. هیچ چیز عوض نشده است. آمریکایی که امروز آنروا در غزه را تعطیل می کند و اجازه بازسازی غزه را نمی دهد و  می خواهد فلسطینیها را بریزد توی صحرای سینا و ادعای مالکیت  بر این زمین سوخته را مطرح می کند، همانیست که سیصد سال پیش ملیونها سرخ پوست را کشت تا کشور خودش را بسازد. او اساسا بدون نسل کشی اموراتش نمی گذرد و حالا با خرج کردن ملیونها تن بمب در این باریکه، بیشتر از روزهای نسل کشی در مناطق سرخ پوست نشین، خودش را مالک این خاک می بیند.

ما سروری او بر جهان را نمی خواهیم ولی بلد نیستیم جلویش در بیاییم. ورشکسته مان کرده، مردممان را از آن خروش انقلابی پشیمان کرده و انگشت اتهام را به سوی رویاهای ما گرفته.

تقصیر رویای آزادی است که ما فقیر هستیم

تفصیر وطن پرستیست که صدهزار غزه ای شهید شدند و حالا هنوز هم آب خوش ندارند که بخورند...

تقصیر همه جهان است. همه چیز اگر نخواهیم باور کنیم که مشکل زورگویی امپریالیست هاست.

بهشت می دانی کجاست؟ 

آنجا که انقلابیها می خواستند بروند.

بهشت غیر از اینکه دستشویی ندارد، جایست که  رویاها در آن متهم ردیف اول نیستند. بهشت آمریکا ندارد