چیزی که مد نیست

بعد از پایان ساعت اداری و دم خداحافظی، به جای هپی ویکند گفتم بروبچ شب ساعت نه الله اکبر یادتون نره

تا یه دور دیگه مسخره کنن، تا یه دور دیگه بهترین عباراتی که برای برائت از اون کلمه ی چندحرفی تکراری دمده به ذهنشون میرسه به زبون بیارن. 

کلمه ای که همه جای جهان نماد شجاعت و مدنیت توده هاست ولی اینجا بوی کهنگی میده. کهنگی از فرط استعمال بی رویه 

دوستانم همگی اوایل دهه پنجاه متولد شده اند و حالا دارند سر می چرخانند که ببینند مقصر کیست. باعث و بانی آن جوگیری عمومی و روی کار آوردن این موجودات کیست. نگاهشان روی من دهه شصتی می ایستد اما خجالت می کشند یقه ام را بگیرند پس 

ذهن طنز پردازشان، فرمان را می چرخاند. زیاد شنیده ام که بعد از سر چرخاندن دنبال مقصر بلند بلند می گویند: هیچکیم گردن نمی گیره

هرچه در جمع این دوستان لغز خوان سکوت میکنم در برابر دخترم چنته ام پر است....

وقتی پنچر و با توپ پر تمسخرهای توی مترو و مدرسه را به خانه می آورد با رگ گردن از یک چیز حرف می زنم

این انقلابی بود که توی تاریخ بشر، مردمی ترین بود .و با زور و فشار جمعیت پیروز شد نه با زور اسلحه.

نه مثل انقلاب بلشوییکی و انقلاب فرانسه و انگلستان و آمریکا با جنگ و خونریزی رقم خورد و نه مثل انقلابهای عربی دهه گذشته مدام در حال دول خوردن بین شکست و پیروزی بود

درست که ایران طفلک بعد ۴۶ سال هنوز در وضعیت تلو تلو خوردنهای انقلابی است و هنوز نمی داند تکلیفش با نظامات جهان چیست و در  همراهیش با جریان آب جهانی ، چقدر از هویتش را آب برده است...

و هنوز دستش توی جیب خودش نیست 

و هنوز اقتصاد دولتیش نفخ دارد و جز باد معده چیز گیر مردمش نمی آید

و هنوز بخش خصوصی چابک ندارد 

و هنوز ....

و خیلی که عصبانی می شود  کندی منجمد کننده امور را به پدرخوانده های نامرئی پول پرست نسبت می دهد. برای او باور داشتن به   یک فساد حاکمیتی احمقانه، راحت تر از دیدن بیماری عمومی ایرانی خودش است و برای همین   او  باور نمی کند که حاکم و محکوم خودش است

....

اما ایرانی باخت نمی دهد.

ایرانی آهسته و پیوسته راه می رود...فربهی و کم تحرکی ساختارمندش ناشی از ذات نجیبش است یا تنبلیش  یا ژنها یا جبر تاریخی

هر چه که هست تا بوده همین بوده...اما ایرانی راه خودش را به جلو بالاخره پیدا می کند...

هرچند خجالت می کشد امیدوار حرف بزند و به اراده خودش افتخار کند. او امروز همه آنچه، روزی خون را در رگش و رگ گیاهانش به جوش می آورد، بایگانی می کند و به خاطر" گرونی" از همه چیز ابراز ناامیدی می کند.