اینجا حس سبکی خاصی دارم. کودکم اینجا، یاد می گیرم و انگیزه از بقیه کاربرها
بیشترین چیزی که انگیزه ام می دهد روایتهایی است که از حرکتهای گروهی نقل می کنید.
خود وبلاگ نویسی برای من یک کار گروهی شده .روز به روز نوشتن از خودم و خواندن از شما و سپس قدم برداشتن،
قدم برداشتنی که قطعا تحت تاثیر نوشته ها و خوانده هاست...این اگر انرژی حاصل از حرکت غیر فردی نیست، اگر ویتامین جمعی نیست پس چیست؟
دیدهام که در باهم حرکت کردن جوهری هست که در تنهایی تقلا کردن نیست.
حرکت غیر فردی،ایدهای است که مداوما در اجرایش زمین خوردهایم. اما خوشبهحال آنها که در اجرای حرکت گروهی زمین نخوردهاند. بهشان غبطه میخورم.
یک خانواده هستند توی همین شریف که به واسطه همسر پاتوق ما شده، این خانواده محترم بنیانگذار هیات الزهرای شریف هستند اما بیا و ببین کیا و بیا را!
بیست و چند سال گذشته و تشکیلات این هیات در آوردگاهی نبوده که نبوده باشد
از سیل خوزستان تا جنگ لبنان
داشتم یکی از شبها زیر چراغهای لاله واژگون سبزرنگ هیات قدم میزدم یک دختر بچه هفت هشت ساله که حمایل خادمی داشت مودبانه آمد جلو و گفت: ببخشید چند لحظه وقت دارین؟
بله عزیزم
ببینین ما چهار تا طرح داریم توی خیریه هیات بیاین ببینین دوست دارین توشون شرکت کنین
طرح ساخت خانه شصت و دو متری برای سه فرزند یتیم در بندر جاسک
طرح جهیزیه برای دختری که چهارسال توی عقد مونده در ...
طرح..
دلم رفت
کارت کشیدم و کمک کوچکی کردم و لذتهای بزرگی بردم
لذت چشوندن طعم موفقیت به اون دختر خیلی جوان
لذت ساختن خونه شصت و دو متری توی جاسک
لذت بودن با هیات شریف
...
از کجا به کجا...چی شده که دستشون رسیده به این کارها
شاهد بودم بچه مهندسهای شریفی توی سیل لرستان چندین خونه برای مردم سیل زده ساختند با دست خودشون...فکرشو بکن
فکرشو بکن که چه حالی میشه اون کسی که تو براش خونه می سازی و از توی گلها نجاتش میدی
خوش به حالشون
برکت رو در خانواده موسس هیات به وضوح دیده ام و در کار خود هیات در این سالها
و از کنارش چه کارها و خیرها که برای خادمهای هیات اتفاق افتاده، کوچکترینش ازدواجهای بر و بچ اعضای هیات و اشتغالهاشونه
بقیه ی کاربرها هم از وجود شما انگیزه میگیرن، مورد داشتیم طرف چهل روز همه رو رها کرد و رفت...بععععععله...
من توی بدترین و وحشتناک ترینن فروپاشی روحی و روانیم، تونستم توی بیان خودم رو دوباره زنده کنم...
و اینکه نیکی ، نیک بختی میاره...
از هم دریغ. نکنیم...
بازتابش به زندگی خودمونه...