آهای داد و آهای هوار

آهای آقای سنوار

آهای فلسطین و آهای غزه

آهای آقای ابوعبیده

 

می‌شود نرخ تبادل اسرا را بالاتر ببرید؟

برای هر یک از ۱۳۴ اسیر اسرائیلی

نمی‌شود نسبت را یک به هزار ببندید؟

یا نه اصلا یک به میلیون معامله کنید؟

 

۱۳۴ اسیر آنها را بدهید

و ۱۳۴میلیون اسیر ما را آزاد کنید

همه آدم‌هاییکه بی‌خبر

اسیر دست اسرائیل شدند

از اندونزی تا مراکش

از مصر تا ایران

 

مصرانه به مصری‌ها بگویید

نرخ تبادل را بالا بگیرند

اوضاع اسرای ما خیلی وخیم است

وخیم‌تر از بچه‌های کرانه

ما در جهان اسلام پاره پاره

۱۳۴میلیون اسیر داریم

از وزیر گرفته تا وکیل

از پادشاه گرفته تا استاد دانشگاه

 

آهای شیخ الاسلام و آهای آیت‌الله

آهای امیر و آهای رئیس‌جمهور

هفت اکتبر اصلا برای تبادل شماها بود

بچه‌های فلسطین زدند به خط

شاید شماها آزاد شوید

وگرنه که معلوم بود

اسرائیل رحمی به صغیر و کبیر غزه نمی‌کند

 

آهای داد و آهای هوار

آهای آقای سنوار

اسیر داریم هزار هزار

 

🔻🔻🔻

سرباز روح‌الله | @roohullahrazavi

 

بعد نوشت:

در اعمال روز اول ماه،دعای چند صفحه ای هست که در آن، برای همه ی سال آینده دعا می کنیم. عافیت و اطاعت برای همه ی سال پیش رو. طلب مغفرت بابت هر آنچه از او دورمان کرده، عافیت را به خطر انداخته، پشیمانی را به بار آورده می کنیم. در دعای روز اول ماه رمضان به تمام سال بعد نگاه می کنیم. ماه سرنوشت و ماه تعیین شدن تکلیف از راه رسیده است.

 

نتانیاهو به سربازانش دل داد گفت نترسید چهار یا شش هفته دیگر بیشتر نمی جنگیم، فوقش دو ماه.

 

فیلمی دیدم از دسته ی نهایتا سی چهل نفره از مردم در رفح، میزی بود و خوراکی هایی که آماده می کردند و دور همی ای. شبیه جشن حنابندان بود.

 

در این ماه ، سرنوشت ملتی معلوم می شود که جز خدا کسی را نداشت . بر و بچه ها در غزه، سهم خودشان را جانانه پرداختند، حالا اسرائیل به در خانه ی مردم لبنان می رود تا سهمی از خون را که برای ماندن خودش لازم دارد طلب کند. بندر تازه ای ساخته است برای جنگ جدیدی و هزار سرباز آمریکائی پیاده کرده است و به لبنان هم اولتیماتوم داده است. نمی دانم چه خبر است اما می دانم سرنوشت کسانی که خونشان در دسترس است، زیبا رقم خواهد خورد. ما که خون نداشتیم برای نوشتن سرنوشتمان،

 

یا به ما خون بده به حق نمکی که ، خون خودت به گردن ما دارد

 

یا به ما خون بده

 

یا به ما خون بده

 

یا اشک را از ما قبول کن.

 

اشک را رفیق سرنوشت ما قرار بده،

 

اشک را در سرشت ما بجوشان

 

همین اشک پشیمانی را،

 

ربنا

 

با اشکهای سیاهی که از پلید و پاک اعمال ما می جوشد سرنوشت ما را هم زیبا بنویس...

 

 

 

 

 

شهر رمضان؛ شهر فلسطین

 

❤️ماه رمضان، ماه فلسطین است!

 

فردا دوشنبه آغاز رمضانی با طعم جهاد و شهادت

 

کُل عام وإنتوا بخیر والبلاد کُلها بخیر وغزِّتنا بخیر وربنا یِرحم شُهدائنا الکِرام♥️.

 

@Thirdintifada 

آیا ایران باز هم معادلات فلسطین را دچار تحول بنیادین می‌کند؟

 

در ششمین ماه از نبرد طوفان الاقصی و استمرار نسل‌کشی در غزه، اسرائیل توانسته برگ برنده‌ای در میدان جنگ رو کند. برگ برنده‌ی اسرائیل نه بمب‌های آمریکایی است و نه تانک‌های پیشرفته‌اش؛ اسرائیل توانسته از #گرسنگی به مثابه سلاحی برای به زانو در آوردن مقاومت بی‌بدیل مردم غزه بهره بگیرد.

 

ماجرا از آنجا شروع شروع شد که بخشی از مردم غزه در نواحی شمالی باقی ماندند و اسرائیل کنترل نواحی میانی را در دست خود نگه داشت و بدین ترتیب چند صد هزار انسان محصور در نواحی شمالی دیگر حتی از همان کمک‌رسانی محدود از طریق مرز رفح هم محروم شدند و حال که زمان در حال سپری است سلاح گرسنگی ذره ذره در حال گرفتن جان مردم شمال غزه است. در معرکه گرسنگی کودکان با شرایط جسمی خاص و افراد مسن قربانیان خط اول قرار گرفته‌اند و تصاویر اجساد استخوانی‌شان در حال انتشار است.

 

باید به جنگ این گرسنگی رفت و پیش پا افتاده‌ترین کار مساهمه در کمک‌رسانی به غزه است اما این اصل ماجرا نیست چون کمک‌های متداول نه آنطور که باید به غزه می‌رسند و نه به همه جای غزه می‌رسند و برای اینکار دولت‌ها باید وسط بیایند علی الخصوص دولت جمهوری اسلامی ایران.

 

من برای آنچه از جمهوری اسلامی در جهت شکستن این گرسنگی مطالبه می‌کنم خیال نمی‌پردازم و بقدری که خدا به من درک از جغرافیا و قواعد سیاسی داده خودم را پیش خداوند مسوول می‌دانم تا چرت نگویم و پرت نبافم. پس دقت کنید که چه می‌نویسم:

 

غزه محاصره است؛ زمینی، دریایی و هوایی. یعنی برای رسیدن به غزه باید از سد اسرائیل گذشت و این یعنی وارد جنگ شدن با اسرائیل اما امروز زمان آن جنگ فراگیر نیست‌. یعنی هیچ کسی - درست یا غلط - آماده رویارویی با اسرائیل در خاک و هوا و دریای اسرائیل نیست. اما محاصره زمینی غزه چون محاصره دریایی و هوایی آن نیست.

 

در محاصره‌ی زمینی غزه اسرائیل در نوار شرقی و شمالی نوار غزه، خودش مرز دارد و اجازه نفوذ به کسی نخواهد داد. در نوار جنوبی هم هرچند اسرائیل مرزی ندارد اما نبض گذرگاه رفح را از طریق توافقات صلحش با مصر بدست گرفته و باز عملا بواسطه به میان آمدن حکومت مصر امکانی برای تغییر معادله محاصره زمینی وجود ندارد.

 

اما شرایط محاصره هوایی و دریایی غزه اینگونه نیست و اسرائیل برای جلوگیری از امدادرسانی هوایی و دریایی باید در آسمان غزه و سواحل غزه حضور پیدا کند که دیگر جزیی از محدوده‌ی رسمی کشورش نیست و این یعنی مواجهه اسرائیل با نیروهای امدادرسان در جایی خارج از مرزهای خویش که در اینصورت بهانه "حق دفاع سرزمینی" از اسرائیل سلب خواهد شد. غزه البته نه فرودگاهی دارد و نه بندر فعالی پس اگر قرار به شکستن این محاصره باشد باید عملیات رهاسازی هوایی یا انتقال کمک‌های دریایی با بهره‌گیری از شناورهای کوچکتری تا ساحل غزه صورت پذیرد.

 

پس چرا تاکنون گروهی یا دولتی این کار را نکرده؟ پاسخ ترس دولت‌ها از واکنش سخت اسرائیل است. کاری که اسرائیل قبلا در ماجرای ناوگان ماوی مرمره ترکیه در سال ۲۰۱۰ انجام داد و ۱۰ نفر را در آب‌های آزاد به شهادت رساند و ده‌ها تن دیگر را بازداشت کرد. اگر بپرسید که چرا گروه‌های مردمی خودشان راسا اقدام به ارسال کشتی نمی‌کنند پاسخ آن است که چون کشتی‌ها برای عزیمت به سوی غزه از هر بندری نیازمند مجوز و تایید رسمی دولت مبدا هستند؛ درست مانند پرواز هواپیمایی از فرودگاهی به سوی مقصدی که باید تایید دولت مبدا را داشته باشد و باز اینجا اراده دولت‌ها مساله‌ساز می‌شود و درست اینجاست که نام ایران مطرح می‌شود.

 

ایران قفل کمک‌رسانی تسلیحاتی به مقاومت فلسطینی را شکسته و این بر کسی پوشیده نیست. هزینه‌ی این اقدام پیشرو نیز سال‌هاست که پرداخته شده و می‌شود و اینطور نیست که ایران بخواهد سقفی جدید را در حمایت از فلسطین بشکند؛ سخن از بعدی جدید است. وقتی ایران سلاح به غزه ارسال کرده و با خباثت‌های اسرائیلی هم مواجه شده، ارسال کمک‌های انسانی که دیگر حتی مطالبه اتحادیه اروپا هم است، هزینه‌های اضافی برای ایران بدنبال نخواهد داشت. اراده‌ی عمومی حاکمیت در جمهوری اسلامی ایران در قبال مساله فلسطین از این رو فراهم آورنده ظرفیت بالقوه‌ی چنین اقدامی توسط ایران است. حال آنکه چنین اقدامی برای تمامی کشورهای دیگر منطقه بدلیل رقم زدن سقفی جدید از اقدام و کنشگری در قبال فلسطین امکان بالقوه نیز ندارد.

 

اینجاست که حاکمیت در ایران باید تصمیم بگیرد که آیا می‌خواهد باز هم معادلات حاکم بر ماجرای فلسطین را دچار تحول بنیادین کند یا نه؟ اگر پاسخ منفی است که آقایان توضیح بدهند چرا اما اگر پاسخ آری‌ست که می‌توان با تشکیل کمیته‌ای اضطراری به دستور ریاست جمهوری، وارد جزئیات اجرایی و چند و چون این کمک‌رسانی و تمهیدات متعدد برای کمینه‌سازی تهدیدات محتمل این اقدام شد.

متن نوشته ی آقای سرباز روح اله رضوی یک شیعه اهل کشمیر و فعال حوزه فلسطین هست.

سرباز روح‌الله | @roohullahrazavi